انقلابش بنامیم، جنبش یا حرکت اعتراضی، ژن-ژیان-ئازادی (زن-زندگی-آزادی) یک نقطه عطف تاریخی در صحن اجتماعی و سیاسی ایران معاصر است و با تمامی حرکات و جنبش‌های سیاسی و اجتماعی پیش از خود تفاوت ماهوی دارد. اگر جنبش‌ها و حرکات اعتراضی اوایل انقلاب، غالباً سیاسی، عقیدتی بودند، جنبش‌های پس از آن تا جنبش ژینا عموماً یا اقتصادی، طبقاتی یا سیاسی معطوف به اصلاحات بوده‌اند. ژن-ژیان-ئازادی با وجود اقبال عمومی و توجه جهان، در ایران اما به صورت طبیعی سه دسته نیروی مخالف و توأمان دارد که عبارتند از «گفتمان دینی»، «سنت پدرسالاری» و «رویکرد اقتدارگرایی». سه دسته قابل تفکیک و ترکیب که در یک نقطه کانونی، یعنی “اقتدارگرایی” و در یک راهبرد یعنی «هراس‌افکنی» با هم اشتراک رویه دارند.

در منشور مهسا به جای عبارت تمامیت ارضی از عبارت یکپارچگی سرزمینی استفاده شده و به نوعی به پذیرش تنوع هویتی مردم ایران مشروط شده و مسئول حفاظت از آن هم ارتش دانسته شده است. این نوشتار، بر مبنای تعریف تمامیت ارضی در منشور ملل متحد و آراء دیوان دادگستری بین‌المللی به این دیدگاه انتقاداتی وارد و برای رفع آنها دو عبارت «تمامیت سرزمینی» برای تعریف کشور و «یکپارچگی حاکمیتی» برای توصیف مدل حاکمیت بر قلمرو سرزمینی پبشنهاد کرده است.

در این سند، به اختصار ساختار یک شورای عملیاتی فراگیر پیشنهاد شده که با در نظر گرفتن تفاوت ها و اختلاف نظرها، همه ی گروه ها را برای طراحی و اجرای فعالیت های موثر بر پیروزی انقلاب ترغیب می کند. ساختار پیشنهادی مبتنی بر 5 تیم 7 نفره با تنوع جنسیتی، هویتی، عقیدتی و جغرافیایی است که در هماهنگی و با رای برابر در قالب یک شورا فعالیت های لازم برای پیشبرد انقلاب را تعیین، تدوین و اجرا کرده و به طور منظم و شفاف به مردم گزارش میدهند.

نظام پادشاهی یک نظام مادام‌العمر است که با ایجاد انجماد در رأس هرم، باعث تمرکز و سکون قدرت در دست گروه‌های وابسته به نهاد پادشاهی می‌شود. این نظام مبتنی است بر حکومتی فردی با اختیارات بیشمار و بدون مسئولیت‌پذیری که به دلیل طبع مرکزگرایانه و انحصارطلبانه‌ی خود، علیه شکل‌گیری ساخت‌های اجتماعی و سیاسی دموکراتیک و شفاف بوده و بالذاته علیه تکثر است. نظام پادشاهی در خنثی‌ترین حالت زائده ای ناکارآمد و اضافی است که وبال گردن ملت و مزاحم فعالیت دولت است.