این مقاله به تحلیل سیاست زبان و الگوهای خشونت گفتاری در گفتمان سلطنت‌طلبی مجازی می‌پردازد و نشان می‌دهد که فحاشی سازمان‌یافته نه انحراف، بلکه استراتژی اصلی این جریان برای حذف آلترناتیوها، تحقیر منتقدان و تولید مشروعیت کاذب است. بر پایه نظریه‌های کنش گفتاری، خشونت نمادین و روان‌زخم تاریخی، نویسنده توضیح می‌دهد چگونه زوال هویتی ناشی از سقوط سلطنت پهلوی به ساخت یک ماشین فحاشی در فضای دیجیتال انجامیده است؛ ماشینی که با کمک الگوریتم‌های پلتفرم‌ها، نقد را دفن، مردم را یکدست، و گفت‌وگو را ناممکن می‌سازد. سلطنت‌طلبی سایبری، از طریق توهین، تهمت، و برچسب‌زنی، نه تنها منتقد را حذف می‌کند، بلکه امکان اندیشیدن جمعی و شکل‌گیری گفتمان دموکراتیک را منهدم می‌سازد. این مقاله فحاشی را نه کنشی هیجانی، بلکه ابزار اقتدارگرایی در فقدان معنا، افق، و برنامه می‌داند. در نهایت، از روشنفکران و کاربران مسئول می‌خواهد تا در برابر این لشکر زبان‌کُش بایستند و از زبان به‌مثابه میدان آزادی دفاع کنند؛ چرا که فاشیسم، پیش از زندان، با قتل زبان آغاز می‌شود.